نرم خویى زمینه دوستى
ترجمه:
کسى که درخت وجودش، چوب نرم باشد، شاخه هاى انبوه و فراوان، از آن سر میزند.
شرح:
امام علی(علیه السلام) در این کلام نغز و پرمعنى، انسان را به درخت تشبیه فرموده است، و
دوستان انسان را، مانند شاخه هاى درخت دانسته است. در میان درختان، آن درختى که جنس
چوبش، نرمتر باشد، شاخه هاى بیشترى از آن سر میزند. و درختى که پرشاخه تر است، اولا
سایه گسترده ترى دارد که عده بیشترى می توانند در آن بیاسایند، ثانیا میوه هاى بیشترى میدهد
که باز، دیگران، فایده بیشترى از آن میبرند. در نتیجه، چنین درختى، از توجه و مراقبت بیشترى
هم برخوردار خواهد شد، و بیشتر به آن رسیدگى خواهند کرد. انسان نیز، اگر درخت و جودش نرم
باشد، یعنى اگر نرمخوى و خوش اخلاق و مهربان و گشاده رو باشد، شاخه هاى بیشترى خواهد
داشت، یعنى دوستان بیشترى گرد او جمع خواهند شد. در نتیجه هم دوستانش از او محبت خواهند دید
و هم خود او از توجه و محبت عده بیشترى برخوردار خواهد شد.
نهج البلاغه
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.