امر به معروف مراتبی دارد که باید به ترتیب بین آنها مراعات شود.

.

.

۱- مرتبه اول:این است که طوری با او رفتار شود که بفهمد بخاطر گناهی است که او انجام می دهد مثلاً از او روی برگرداند یا با چهره عبوس برخورد کند یا ترک معاشرت و رفاقت کند که اگر با این امور او دیگر معصیت را ترک و تکرار نمی کند،باید به همین مقدار اکتفا کرد و نوبت به مراتب دیگر نمی رسد.

.

.

۲-مرتبه دوم:امر و نهی به زبان است که بر همه مردم از زن و مرد لازم است این مرتبه را انجام دهند.

سکوت و بی تفاوتی در صورتیکه شرائط امرو نهی موجود است ، گناه است.ترک امرو نهی خودش گناه است البته با زبان خوش و مراعاط شرائط امرو نهی کنند.

.

.

۳-مرتبه سوم:توسل به زور است که اگر بداند یا اطمینان داشته باشد که شخص ترک منکر نمی کند یا واجب را به جای نمی‌آورد مگر با به کار بستن زور ، واجب است.

(ولی الف:باید از مقدار لازم تجاوز نکند

ب:اگر لازمه این کار درگیری و زدوخورد است در نظام جمهوری اسلامی باید به نیروی انتظامی واگذار کرد یا به آن ها اطلاع دهند.)

رساله امام

امر به معروف و نهی منکر شرائطی دارد

۱- کسی که می خواهد امر و نهی کند باید به واجبات و محرمات آشنا باشد یعنی بداند چه چیزهایی واجب است تا امر کند و چه  چیزی حرام است تا نهی کند.

۲- احتمال تاثیر بدهد.

۳- بداند شخص معصیت کار بنا دارد گناه را ترک کند و الاَ  اگر می‌داند پشیمان شده و بنا ندارد تکرار کند امرونهی لازم نیست.

۴- در امر و نهی ضرر جانی یا آبروئی یا مالی قابل توجه ای متوجه او نمیشود والاَ امر و نهی واجب نیست مگر معصیت از امور مهم شرعی باشد که گاهی باید جان هم داد. 

اگر معروف یا منکر از امور مهم باشد مثل اصول دین و حفظ قرآن ، حفظ عقائد مسلمانان ، احکام ضروری دین مثل نماز و حجاب باید ملاحظه اهمیت شود و مجرد ضرر سبب واجب نشدن نمی‌شود بلکه اگر حفظ عقاعد یا احکام ضروری اسلام بستگی داشته باشد به دادن جان ومال باید انجام دهد.

۵- اگر بدعتی در جهان اسلام واقع شود مثل بعضی منکراتی که دولت های ستمگر به اسم دین اسلام انجام می‌دهند بر همه مخصوصا علماء اسلام واجب است اظهار حق و انکار باطل کنند و سکوت جایز نیست.