روزی حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام) به منزل امام حسن مجتبی (علیه السلام) رفت ،
وچون به او نظر کرد، گریست ! امام حسین (علیه السلام) پرسید:چرا گریه می کنی؟ پاسخ داد :
گریه ام به خاطر رفتاری است که با تو می شود.
امام حسن (علیه السلام) فرمود:پیش آمد وظلمی که بر من وارد می شود زهری است که در کام
من می ریزد ومرا به قتل می رساند، ولی ای اباعبدالله هیچ روزی مانندروز (شهادت) تونیست......
در آن روز سی هزار نفر که همگی ادعا می کنند از امت جدمان محمد(صلی الله علیه وآله وسلم) و
مسلمان هستند،تورا محاصره می کنند، وبرای کشتن وریختن خون تو وهتک احترامت واسیری
فرزندان و زنان تو و تاراج اموال تو همدست می شوند؛
در چنین وقتی ،خداوند متعال بنی امیه را لعنت می کند،آسمان خون و خاکستر فروریزد ،وهمه
چیز، حتی حیوانات وحشی بیابان و ماهی های دریا به حال تو گریان شوند.......
ابن طاووس گوید: آنچه که بعد از تحقیق برای ما روشن شد این است که امام حسین (علیه السلام)
به عاقبت کارش (یعنی شهادت خود واسارت خانواده اش) عالم وآگاه بود، وتکلیف آن حضرت همان
بود که با کمال اطمینان انجام داد.
برگرفته ازکتاب لهوف نوشته سید بن طاووس
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.