دریافت
عنوان: mirdamad-shab9
حجم: 4.66 مگابایت

حضرت ابالفضل العباس(ع)

هنگامی که حضرت عباس(ع) به دنیا آمد امام علی(ع) در گوش او اذان و اقامه گفت، نام خدا و رسول را در گوش او خواند و او را با توحید و رسالت و دین، آشناکرد و نام عباس را برای او برگزید.

روز هفتم تولدش نیز گوسفندی را به عنوانِ عقیقه ذبح کرده و گوشت آن را به فقرا صدقه دادند.

آن حضرت، گاه قنداقه عباس خردسال را در آغوش می گرفت و آستینِ دست های کوچک او را بالا می زد و بازوان او را می بوسید و اشک میریخت. روزی امّ البنین که شاهد این صحنه بود، سبب گریه امام را پرسید. حضرت فرمود: این دست ها در راه کمک و نصرت برادرش حسین(ع) ، قطع خواهد شد؛ گریه من برای آن روز است.

شجاعت

از صفات بارز و برجسته حضرت عباس که همگان حتی غیرمسلمانان با آن آشنایی دارند، شجاعت و دلیری ایشان است.

در معالی السبطین چنین بیان شده است: «وَلا یُقاسُ بِشُجاعَتِهِ اِلاّ شُجاعَةُ اَبیهِ وَاَخیهِ؛ شجاعت عباس با شجاعت پدرش (علی(ع)) و برادرش(امام حسین(ع)) مقایسه میشود. » «معالی السبطین، ج 1، ص 267»

فداکارى

السلام على العباس بن امیرالمؤمنین، المواسى اخاه بنفسه؛ سلام بر عباس؛ فرزند امیر مؤمنان که جانش را در راه فداکارى به برادرش تقدیم کرد .« بحار الانوار، ج 45 ، ص 66»

این جمله بخشى از زیارت نامه ى‏ منسوب به ولى عصر(ع)است و در زیارت نامه هاى دیگر نیز بارها به این گونه عبارات برمی خوریم.

از جمله در زیارت نقل شده از امام صادق(ع) می خوانیم: «اَشْهَدُ لَقَدْ نَصَحْتَ لله وَلِرَسُولِهِ وَلاَِخیکَ فَنِعْمَ الاَْخُ الْمُواسی؛ شهادت می دهم که تو برای خدا و رسولش و برادرت خیرخواهی نمودی، پس تو چه نیکو برادرِ

فداکار بودی. » مفاتیح الجنان، زیارتنامه حضرت عباس

امام حسین بن علی(ع) هنگام خروج از مدینه به طرف کربلا ندا داد: «کجاس ت برادرم... کجاست ماه بنی هاشم؟

پس عباس جواب داد: بله بله اى آقاى من! آنگاه امام حسین(ع)فرمودند: اى برادر، اسبم را حاضر کن، پس عباس اسب حضرت را حاضر نمود. »

در عصر تاسوعا شمر با چهار هزار نفر وارد کربلا شد. یکى از نقشه هاى او براى کاستن از یاران امام حسین امان دادن به عباس و برادران او بود. وقتى جناب عباس شنید که شمر امان نامه را آورد، اصلاً به او اعتنا نکرد و جواب او را نداد، تا این که امامش به او فرمان داد که جواب شمر را بگوید، عباس فرمود: «چه می گو یی؟ » عرض کرد: «شما و برادرانت در امانید. » عباس غیرتمند سراسر وجودش آتش گرفت و فریاد او بلند شد: «دستهایت بریده باد و لعنت بر آنچه که از امان نامه آورده اى. اى دشمن خدا! آیا دستور می دهى که ما برادرمان و آقایمان حسین پسر فاطمه را رها کنیم و داخل اطاعت لعنت شدگان و فرزندان لعنت شدگان شویم؟ آیا به ما امان می دهى در حالى که فرزند رسول خدا در امان نیست. »

امام سجاد(ع) می فرمایند: « خداوند حضرت عباس(ع) را رحمت کند که به حق ایثار کرد و امتحان شد و جان خود را فدای برادرش کرد تا آنکه دو دستش قطع شد. لذا خداوند عزوجل در عوض، دو بال به او عطا کرد تا همراه ملائکه در بهشت پرواز کند، همان طور که به جعفر بن ابی طالب(ع)هم دو بال عطا فرمود و به تحقیق، حضرت عباس(ع) نزد پروردگار مقام و منزلتی دارد که روز قیامت همه شهدا به آن مقام و منزلت غبطه می خورند. »

امام صادق(ع)  همواره از عمویش عباس تجلیل به عمل می آورد و با درود و ستایش ازاو یاد می کند و مواضع قهرمانانه اش در روز عاشورا را بزرگ می داشت. از جمله سخنانى که امام(ع) درباره قمر بنی هاشم(ع) فرموده است این است که: «عمویم عباس بن على بصیرتى نافذ و ایمانى محکم داشت. همراه برادرش حسین جهاد کرد، به خوبى از بوته آزمایش بیرون آمد و شهید از دنیا رفت... »

امام صادق(ع) : ازبرترین صفات مجسم در عمویش یعنی تیزبینی، ایمان محکم و جهاد، پرده بر می دارد.

امام زمان(عج) در بخشى از سخنان خود در زیارت ناحیه مقدسه درباره عمویش عباس(ع) چنین می گویدکه جانش را فداى او ساخت و از دیروز بهره فردایش را برگزید، آنکه فدا یی برادر بود و ازاو حفاظت کرد و براى رساندن آب به او کوشید و دستانش قطع گشت....