عطیه بن سعد بن جناده عونی یکی از دانشمندان و مفسرین بزرگ است.

او نقل می کند که:او به همراه جابربن عبداللّه انصاری

این صحابه نابینا چهل روز بعد از واقعه کربلا برای زیارت قبر حضرت حسین(ع)حرکت کرد.

مدتی گذشت به کربلا رسیدن ، جابر کنار فرات غسل کرد و خود را معطر ساخت و به کمک

عطیه خود را به قبرامام حسین(ع) رسانید و دست بر آن نهاد و از شدّت اندوه از هوش رفت .

عطیه آبی آورد و بر سر و رویش ریخت تا به هوش آمد.

آنگاه نالید یا حسین! یا حسین! آیا دوست، پاسخ دوست خود را نمی دهد؟....

چگونه جوابم دهی حال آنکه رگ های گردنت بریده است و بین سرو بدنت جدایی افتاده.

شهادت می دهم که تو فرزند خیرالنبیین و پسر سیدالمؤمنین و فرزند هم پیمان تقوا و سبیل هدی

و خامس اصحاب کساء و پسر سید اوصیا و فرزند فاطمه سرور زنان جهانی.

وچگونه چنین نباشی حال آنکه پرورش داده است تو را سیدالمرسلین و در کنار متقین پرورش

یافته ای و از سینهٔ ایمان شیرنوشیده ای و به وسیله اسلام از شیر گرفته شده ای ، تو پاک و

مطهر بوده ای در زندگی ومرگ.

به یقین دل های مؤمنین ناخوش و پریشان است در فراق تو ، در حالی که بی تردید تو در

هر حالی نیکوهستی پس اسلام خدا و خوشنودی او بر تو باد.

آنگاه ادامه داد به خدایی که محمد(ص) را به پیامبری برگزید سوگند ما نیز با شما همراه و

شریک بودیم در آنچه شما داخل گشتید.

عطیه می گوید من پرسیدم چگونه ما هم با ایشان شرکت کرده بودیم در حالی که ما نه در

سرزمینی پای نهادیم ونه شمشیری زدیم در حال آنکه اینان بین سرها و بدنهایشان جدایی

افتاده است و فرزندانشان یتیم و زنانشان بیوه گشته اند؟

جابر پاسخ داد: ای عطیه از حبیب خود رسول خدا شنیدم هر کس گروهی را دوست بدارد

با آنان محشور می شود و هرکس عمل قومی را تایید کند در آن عمل شریک میگردد، پس

سوگند به خدایی که محمد را برانگیخت نیت من و یارانم بر همان چیزی بود که بر حسین (ع)

و یارانش گذشت.

بعد از آن جابر از من خواست او را به سمت خانه های کوفه ببرم و در بین راه به

من گفت: من گمان می کنم دیگر بعد از این سفر تورا نبینم.پس اجازه بده تو را سفارشی کنم

و آن اینکه دشمن آل محمد(ص) را مادام که بر این دشمنی باقی اند، دشمن دار ، اگر چه به

ظاهر اهل روزه گرفتن و نماز خواندن باشند و با دوستداران آل محمد(ص) مدارا کن، اگر چه

یک پای ایشان در بسیاری از گناهان بلغزد و پای دیگرشان در دوستی آنان ثابت قدم باشد زیرا

یقینأ دوستان ایشان به بهشت روانه میگردند و دشمنانشان به دوزخ.

منبع:بحار الانوار ج ۶۸ ص ۱۳۰