۲۸ آوریل ۲۰۱۵، برابر با ۹ اردیبهشت ماه ۹۴، جان کری، وزیرخارجه‌ی آمریکا، بار دیگر در اقدامی نامتعارف، از گزینه‌ی نظامی علیه ایران صحبت کرد و گفت: «اگر دیدیم که آن‌ها به سمت آن (سلاح هسته‌ای) حرکت می‌کنند، که ما حتما [قادر] خواهیم بود، آنگاه ما قادر خواهیم بود به اول بازگردیم و تحریم‌ها را اگر خواستیم باز گردانیم یا فورا به دنبال گزینه نظامی برویم.»۱
.
.
.
پیش از همه‌ی این‌ها، باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا نیز تنها سه روز بعد از بیانیه‌ی مطبوعاتی لوزان، یعنی ۱۶ فروردین ۱۳۹۴ (۵ آوریل ۲۰۱۵) در مصاحبه با «توماس فریدمن»، ستون‌نویس مشهور روزنامه‌ی نیویورک‌تایمز آمریکا گفت: «این عقیده که ایران قابل بازدارنگی نیست واقعیت ندارد... بنابراین اینکه بگوییم بیایید امتحان کنیم ــ با توجه به اینکه همه‌ی گزینه‌های‌مان [از جمله گزینه‌ی نظامی] را حفظ کرده‌ایم ــ نشان‌دهنده‌ی ساده‌انگاری ما نیست. اما اگر این مسائل را از طریق دیپلماتیک حل کنیم، بیشتر ایمن بوده و در موقعیت بهتری قرار خواهیم داشت تا از متحدین‌مان محافظت کنیم و کسی چه می‌داند شاید ایران تغییر کند. اگر این اتفاق نیفتد، توانمندی‌های بازدارنده‌ی ما، برتری نظامی ما سر جایش است»
۲۱ فروردین ۱۳۹۴ (۱۰ آوریل ۲۰۱۵)، «اشتون کارتر»، وزیر دفاع آمریکا نیزدر اظهارنظری بی‌سابقه، برای اولین بار از اصطلاح «بمب سنگرشکن» علیه تأسیسات هسته‌ای ایران استفاده کرد و گفت: «ما توانمندی تعطیل کردن، به عقب راندن و نابودی برنامه‌یب هسته‌ای ایران را داریم و من معتقدم ایرانی‌ها این را می‌دانند و می‌فهمند. وظیفه‌ی من ـ در مقام وزیر دفاع ـ علاوه بر وظایف دیگر این است که در حین ادامه‌ی مذاکرات با ایران (که امیدواریم ۲ ماه دیگر به نتیجه‌ی موفقیت‌آمیز برسد ولی معلوم نیست) اطمینان حاصل کنم گزینه‌ی جایگزین رئیس‌جمهور یعنی گزینه‌ی نظامی همچنان روی میز است. پنتاگون آماده‌ی استفاده از «نفوذگر مهمات انبوه» [بمب سنگرشکن] که می‌تواند تاسیسات زیرزمینی ایران را منهدم کند است.»
If we saw them moving towards that, which we will [be able to], we will then be able to move first back to sanctions if we want to, or immediately to a military option
.
.
.
.
.
.
The notion that Iran is undeterrable — “it’s simply not the case, And so for us to say, ‘Let’s try’ — understanding that we’re preserving all our options, that we’re not naïve — but if in fact we can resolve these issues diplomatically, we are more likely to be safe, more likely to be secure, in a better position to protect our allies, and who knows? Iran may change. If it doesn’t, our deterrence capabilities, our military superiority stays in place
.
.
.
۲۱ فروردین ۱۳۹۴ (۱۰ آوریل ۲۰۱۵)، «اشتون کارتر»، وزیر دفاع آمریکا نیزدر اظهارنظری بی‌سابقه، برای اولین بار از اصطلاح «بمب سنگرشکن» علیه تأسیسات هسته‌ای ایران استفاده کرد و گفت: «ما توانمندی تعطیل کردن، به عقب راندن و نابودی برنامه‌یب هسته‌ای ایران را داریم و من معتقدم ایرانی‌ها این را می‌دانند و می‌فهمند. وظیفه‌ی من ـ در مقام وزیر دفاع ـ علاوه بر وظایف دیگر این است که در حین ادامه‌ی مذاکرات با ایران (که امیدواریم ۲ ماه دیگر به نتیجه‌ی موفقیت‌آمیز برسد ولی معلوم نیست) اطمینان حاصل کنم گزینه‌ی جایگزین رئیس‌جمهور یعنی گزینه‌ی نظامی همچنان روی میز است. پنتاگون آماده‌ی استفاده از «نفوذگر مهمات انبوه» [بمب سنگرشکن] که می‌تواند تاسیسات زیرزمینی ایران را منهدم کند است.»
.
.
.
We have the capability to shut down, set back and destroy the Iranian nuclear program and I believe the Iranians know that and understand that, though the Pentagon hopes the talks will successfully conclude, “We don’t know. My job as secretary of Defense is to, among other things, make sure that the so-called military option [is] on the table. Pentagon had ready a bunker-busting bomb that could destroy Iran’s underground nuclear facility
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.